Του
Κων/νου Τζέκη
Σαν η δροσούλα, η μικρή, θωπεύσει το μπουμπούκι
και η ηλιαχτίδα, η ζεστή, τα φύλλα αγκαλιάσει,
η Άνοιξη νάτην πρόβαλε, δειλά και ντροπαλή,
στην παγερή, την έρημη κι ανταριασμένη πλάση.
Με μιας, μια μάγισσα χτυπά το αέρινο ραβδί της
κι έξαφνα αναδύεται το θάμα σε κλαρί,
βλαστούς, λουλούδια και κλωνιά, η πλάση πλημμυρίζει
και ο χειμώνας κλείνεται σε σκοτεινό κελί.
Γλέντι, φωνές και μουσικές, η φύση πλημυρίζει.
Τ’ αηδόνι με γλυκιά φωνή ξυπνά την οικουμένη.
Βοές εντόμων, μελισσών γεμίζουν τα περβόλια.
Φλύαρη η χελιδονοφωλιά, η εγκαταλειμμένη.
Να ‘μουν κι εγώ, στην ερημιά, ένα χαμομηλάκι.
Ασήμαντο και ταπεινό, στου βράχου τη σχισμάδα.
Να σείω τα κλωνάρια μου, στο πρωινό αεράκι
και να σκορπώ τις ευωδιές, στην ταπεινή κοιλάδα
Μάρτης 12, 2018
